1.septembar
Vila Stanković, Čortanovci, 20 časova
Erne Verebeš, prema romanu Pop Ćira i pop Spira Stevana Sremca
ZUB OCA
Reditelj: Andraš Pataki
Srpsko pozorište u Mađarskoj Budimpešta i Narodno pozorište Subotica
Režija: Andraš Pataki
Scenografija: Tibor Pragai
Kostimografija: Andrea Selješ
Koreograf: Branimir Đorđev
Muzika i songovi: Milan Rus
Igraju:
Pop Ćira: Tibor Kakonji
Pop Spira: Johan Višer
Gospođa Sidonija – žena pop Ćire: Laura Topolčanji
Gospođa Persida – žena pop Spire: Monika Pešić
Melanija– ćerka pop Ćire i Sidonije: Alisa Lacko
Juca – ćerka pop Spire i Perside: Anastasija Kargina
Vladika, Milan Rus, Narator: Milan Rus
Pera Petrović, novi učitelj: Branimir Đorđev
Arkadije – Crkvenjak: Arpad Černik
Šaca – berberin, prosioc Jucin: Zoltan Molnar
Eržika – dvojni agent: Krista Sorčik
Žuža – sluškinja koja ne igra u ovom komadu: xxx
Stevan Sremac (Senta, 11. novembar 1855 - Sokobanja, 12. avgust 1906) je bio srpski pisac. Nakon studija jezika i istorije na Beogradskom univerzitetu radio je kao srednjoškolski profesor u Pirotu, Nišu i Beogradu. Kao već istaknuti pisac u naponu snage izabran je za člana Srpske kraljevske akademije (buduća SANU), no uskoro umire od infekcije. Ondašnja javnost je ispratila Stevana Sremca uz dužne počasti, kao jednoga od najostvarenijih srpskih pripovedača realističkog smera.
Njegov savremenik i poznanik, Antun Gustav Matoš, opisao ga je ovim rečima: "Bijaše visok, zdrav, lijep čovek `bez felera`... Rumen, rano sijed, sijerih očiju, brkat, duguljastih obraza, pravilnog, malo zavijenog nosa, krupnih obrva, visokog, bijelog čela. U govoru je `vrskao`; imao je poteži jezik. Krupan glas, sitni koraci, tip starog garsona, intelektualnog bećara. Samo gologlav u onoj bujnoj kao griva slobodnoj kosi, izdavaše se na prvi pogled artist i intelektualac."
Glavna Sremčeva dela su romani (ili, opsežnije pripovetke koje su obimom nadrasle žanr) Ivkova slava, 1895, Pop Ćira i pop Spira, 1898, i Zona Zamfirova, 1903., te niz pripovesti među kojima se ističu Vukadin, Limunacija na selu, Čiča Jordan i dr. Konzervativnog svetonazora, rojalista i nacionalista u politici, privrženik patrijarhalnih vrijednosti - Sremac je bio zdravohumorni temperament, čovek koji je prihvatao stvarnost kakva jeste. Satirik, no ne gorak i jedak; realistički opisivač, no ne i balzakovski analitičar; humorni pripovedač blagonaklonoga stava spram tursko-orijentalne baštine, no bez elegičnosti i sete, Sremac je zdravi i jedri majstor svakodnevnoga, dobar opažač životnih trivijalnosti i pitoresknosti. Vlastiti je nedostatak maštalačke imaginacije pretvorio u prednost, pišući realistična dela zasnovana na stvarnim događajima (npr. Ivkova slava) koje je zapisao u svojim beležnicama, kasnije ih kolažirajući u svoje romane i pripovetke. Opštim je mestom postala tvrdnja da je Stevan Sremac jedini opisao tri regionalna tipa srpskog društva: beogradsko-varoški, vojvođansko-banatski i južnosrbijansko-niški. Ređe se spominju ostale odlike njegovog stvaralaštva: Sremac nije ni pesnik iščezle prošlosti ni naturalistički društveni kritičar savremenosti; on nije ni tvorac specifičnosti problematizovanog unutrašnjeg života, niti analitičar međuljudskih odnosa. Njegova snaga je u prihvatanju burlesknosti, na nižem nivou i banalnosti svakodnevnosti ljudskog postojanja, te, na paradoksalan način, proslavljanju i posvećivanju običnih i neznatnih sudbina. Dok su u Pop Ćiri i pop Spiri, pripoveci koja je postala roman, na dobrodušan način ismejani srpski pravoslavni popovi (sam Sremac bijaše vernik, i njegova satira nije žučna ni maliciozna), u Zoni Zamfirovoj evocirana je atmosfera srbijanskog orijenta; roman je životan i zbog piščeve znalačke upotrebe torlačkoga narečja u dijalozima, a velik je uspeh postigla i moderna ekranizacija. Izgleda da su srpski režiseri pronašli pravi mali rudnik u Sremčevim delima, tako da je režiser Zdravko Šotra 2005. snimio i ekranizaciju Sremčeve pripovesti Ivkova slava.